• benchmark.pl
  • Gry
  • Master of Orion: Conquer the Stars – kosmiczny wyścig rusza ponownie
Master of Orion: Conquer the Stars – kosmiczny wyścig rusza ponownie
Gry

Master of Orion: Conquer the Stars – kosmiczny wyścig rusza ponownie

przeczytasz w 5 min.

Master of Orion: Conquer the Stars wskrzesza gwiezdną strategię sprzed dwóch dekad. I nawet uczucie deja vu nie jest w stanie zepsuć tej kosmicznej wyprawy.

Ocena benchmark.pl
  • 4,1/5
Plusy

Różnorodność dostępnych ras + dowolność tworzenia własnych; hipnotyzująca rozgrywka; stylowa i dowcipna warstwa wizualna; świetne udźwiękowienie; wyczuwalny klimat dawnego Master of Orion w wersji kolekcjonerskiej w zestawie ze starą trylogią Master of Orion; polska lokalizacja (kinowa); uproszczone zasady rozgrywki...

Minusy

...które dla wielbicieli tytułu i gatunku mogą być zbyt proste; wpadki sztucznej inteligencji; utrudniające zabawę błędy; stosunkowo słaby system walk taktycznych; brak możliwości zabawy w trybie „gorących krzeseł” na jednym komputerze

UFO zawsze wraca w to samo miejsce

Nastały szczęśliwe czasy dla kosmitów. Najpierw XCOM doczekał się brawurowego odświeżenia, a już wkrótce zaszczyci nas swoim powrotem prawdziwa legenda pośród strategii turowych. I choć Master of Orion: Conquer the Stars znajduje się jeszcze w fazie produkcji (nad którą uważnie czuwa firma Wargaming), korzystając z wczesnego dostępu postanowiliśmy rzucić na niego okiem.

Master of Orion: Conquer the Stars - dwa statki

Master of Orion: Conquer the Stars - galaktyka

Na tę chwilę, podobnie jak wspomniany XCOM, jest on podręcznikowym przykładem na to, jak puścić prąd przez sędziwego stwora, żeby raz jeszcze fiknął nogami, a przy tym ani na jotę nie zmienił swojego charakteru. 
W nowej wersji galaktycznego hitu jest eksploracja, kolonizacja planet, badanie futurystycznych technologii, kosmiczne bitwy... Czyli wszystko to, co latające w skafandrach próżniowych tygrysy lubią najbardziej. Ten koktajl znanych nam motywów jest w smaku jednocześnie i mało oryginalna, i zarazem pasjonująca. Niecodzienna kombinacja!

Master of Orion: Conquer the Stars - kolonizacja planety

Master of Orion: Conquer the Stars - badania zakończone

Zabierz mnie na tamtą planetę, chłopcze!

Kosmos... Spory kawał pustki do odkrycia! Oczami wyobraźni widzę samego siebie w mundurze gwiezdnego podróżnika. Prężę tors na mostku mojej atomowej Santa Marii, niczym kapitan Kirk dowodzący USS Enterprise. 
Rzecz jasna, realnie siedzę w spranym T-shircie przed żarzącym się niebieskawo ekranem komputera i daleko mi wyglądem do bohatera science-fiction. Ten kontrast najlepiej obrazuje baśniową moc Master of Orion: Conquer the Stars.

Master of Orion: Conquer the Stars - odkrywanie kosmosu

Nawet nie przypuszczałem, że nowa wersja bestsellera z roku 1993 zabierze mnie w tak niezwykłą odyseję kosmiczną. Już od pierwszej tury przykleiłem się do myszki i skakałem kursorem po mapie galaktyki, wskazując flocie kolejne cele ekspansji. Sam się sobie dziwiłem, bo przecież racjonalnie analizując sytuację Master of Orion: Conquer the Stars nie miał prawa wywrzeć na mnie aż takiego wrażenia. Jednak zdrowy rozsądek to nie wszystko, kiedy chodzi o wirtualne zabawy.

Master of Orion: Conquer the Stars - rasa Sakkra

Kręta droga do gwiazd

Klik, klik, klik, kolejna tura, klik, klik klik, kolejna tura... Na pozór to formuła, która nijak nie może zainteresować szerszego grona graczy, a frajdę znajdą w niej tylko najwięksi fani staromodnych strategii. Jednak Master of Orion: Conquer the Stars jest dowodem na to, że czasem kurz pokrywa jedynie grafikę, a mechanika potrafi nieprzerwanie wkręcać w swoje tryby.

Tę leciwą rozgrywkę można podzielić na kilka obszarów, z których każdy był już do bólu ograny w dziesiątkach innych produkcji, jakie pojawiły się od narodzin pierwszej wersji turowego giganta z kosmosu. 
A zatem eksplorujemy losowo generowane galaktyki, a na powierzchni zdobytych planet wznosimy budowle, które odpowiadają między innymi za rozwój naszego przemysłu, technologii lub wojska. Oprócz tego, borykamy się słowem lub bombami z innymi lokatorami eksplorowanego wszechświata.

Master of Orion: Conquer the Stars - walka taktyczna

Brzmi sztampowo? Nie inaczej! Dlatego nie warto teoretyzować o Master of Orion: Conquest the Stars, a zamiast tego zajrzeć w dziennik pokładowy mojej wyprawy do gwiazd. A zaczęła się ona dość banalnie, choć też twórczo – od określenia rozmiaru i kształtu pozaziemskiego placu zabaw. Do tego dobrałem jeszcze ilość przeciwników i skoczyłem w nadświetlną spragniony gwiezdnych przygód.

Master of Orion: Conquer the Stars - wybór rasy

Starczyło kilkanaście minut, żebym bez pamięci wsiąknął w usiany czerwonymi karłami i białymi olbrzymami nieboskłon. Stanąłem na czele ludzi, bo spośród innych astronomicznych cudaków, ich rasa była najbliższa mojemu sercu. 

Nie tracąc czasu wysłałem fregaty na podbój wszechświata. Statki pełne kolonistów wbijały flagi w kolejne ciała niebieskie, a odrzutowe fabryki budowały na astralnych skrzyżowaniach stacje bojowe.

Master of Orion: Conquer the Stars - widok planety

Prędko też opanowałem sztukę terraformacji, nauczyłem się budować kosmiczne porty i zaprojektowałem własne bombowce nuklearne, które prosto z taśmy produkcyjnej ruszyły do ataku na piracką bazę. 
Poszerzałem granice mojego imperium, laboratoria tętniły badaniami, a floty mknęły w nieznane. I tak toczyła się moja kariera władcy kosmosu, dopóki ptasia rasa Alkari urządziła mi zimny prysznic dziurawiąc ludzkie frachtowce deszczem laserowych promieni. Nie szkodzi, bo tę katastrofę poprzedziła astronomiczna dawka dobrej zabawy. 

Master of Orion: Conquer the Stars - ekspansja

Master of Orion: Conquer the Stars - automatycznie rozstrzygnięta bitwa z Alkari

GNN mówi, jak jest

Ptasia rasa Alkari? Zapewne osoby nieznające Master of Orion zatrzymały się nad tą frazą. Co to za świat science-fiction, który wystawia do walki przeciwko nam człekokształtne dziobaki? Otóż to! 
Tej produkcji daleko do śmiertelnie poważnych strategii. Dlatego też w głównych rolach obsadzono trochę komiksową, trochę dowcipną zbieraninę cudaków. Od wielkogłowych Psilonów po misiowatych Bulrathi. 

Master of Orion: Conquer the Stars - rasa Alkari

A skoro mowa o puszczającej do nas oko konwencji gry, na szczególną uwagę zasługują pomysłowe przerywniki w Master of Orion: Conquest the Stars. Komunikują one najważniejsze wydarzenia za pomocą serwisu informacyjnego prowadzonego przez parkę robotów. Ten element na dłuższą metę może męczyć, ale z początku sprawia naprawdę przyjemne wrażenie.

Master of Orion: Conquer the Stars - kosmiczna telewizja GNN

Zresztą nie tylko koncepcyjnie nowe wcielenie klasyka wywarło na mnie doskonałe wrażenie. Ba, udało jej się mi zaimponować także grafiką. Choć nie błyszczy może ona fotorealizmem, to rysunkowe wariacje na temat pozaziemskiej rzeczywistości prezentują się niezwykle urokliwie. Aż chce się przepchnąć łapy przez monitor, żeby pogłaskać tego czy innego ufoludka po jego gładkim łebku.

Master of Orion: Conquer the Stars - aktualizacja schematów Psilonów

Wszystko to sprawia, że mamy do czynienia z produkcją, która idealnie nadaje się do relaksu po ciężkim dniu w pracy. Nic nas tu nie przerazi, nic nie chwyci za czuprynę i nie łupnie naszą głową o klawiaturę. Mówiąc jak najprościej – rozgrywka jest nie tylko nieprzyzwoicie wprost sympatyczna, ale też zaskakująco wciągająca. 

Master of Orion: Conquer the Stars - droga do zwycięstwa

Master of Orion: Conquer the Stars - zarządzanie imperium

Ogniem i atomem

Nie bójcie się, nie będę przedstawiał Master of Orion: Conquer the Stars w samych superlatywach. Obróćmy więc medal na drugą stronę, gdzie znajdują się okrąglutkie pola kosmicznych bitew. To właśnie one rzuciły najczarniejszy cień na moją pełną przyjemności rozgrywkę.

O ile całość produkcji wzniesiono na turowym rusztowaniu, o tyle potyczki gwiezdnych flotylli toczą się w czasie rzeczywistym. Niestety, daleko im do „wysokobudżetowych” starć rodem z Hollywoodu. Chociaż wyraźnie obierają one ten kierunek, koniec końców spektakularnością i dynamiką dorównują co najwyżej najstarszym odsłonom Star Treka.

Master of Orion: Conquer the Stars - bitwa w czasie rzeczywistym

Poza tym kosmiczne potyczki marginalizują rolę dowódcy, który staje się tak niezbędny na naleśnikowatym polu bitwy jak ósmy pasażer na pokładzie Nostromo. Statki potrafią same poradzić sobie z przeciwnikiem, a uboga w asteroidy przestrzeń kosmiczna i tak nie stwarza zbyt wielu opcji do manewrów. Szkoda, bo akurat ten element w dwudziestopierwszowiecznym wydaniu Master of Orion mógł nabrać i wizualnych, i taktycznych rumieńców.

Master of Orion: Conquer the Stars - atakowanie planety

Obie strony Master of Orion: Conquer the Stars

Master of Orion: Conquer the Stars na tę chwilę daleko do tytułu idealnego i oczywiście można pod jego adresem sformułować całkiem pokaźną listę zarzutów. Jeden powie, że dyplomacja prostacka, inny będzie kręcił nosem nad bitwami, ktoś ponarzeka na gospodarkę, a cała rzesza oburzy się, że zmian względem mechaniki oryginału jest jak na lekarstwo.

Master of Orion: Conquer the Stars - drzewko technologiczne

Ja nie będę czepiał się drzazg i kłód w ślepiach kosmicznej turówki i nie mam zamiaru zarzucać jej powtarzalności względem pierwszego Master of Orion, bo przecież jego nowa odsłona z założenia miała być odświeżeniem leciwej rozgrywki bez wprowadzania do niej większych zmian. Zamiast tego wystosuję ostrzeżenie do wszystkich, którzy zechcą po ten tytuł sięgnąć w dniu jego premiery. Wygląda to niewinnie, może dla niektórych nawet marnie, ale pozory mylą. Uważajcie, bo wciąga jak czarna dziura!

Master of Orion: Conquer the Stars - anomalia

Ocena wstępna:

  • ciekawa oprawa graficzna
  • urokliwe modele obcych
  • klimat czekającego na odkrycie wszechświata
  • hipnotyzująca rozgrywka
  • zachowanie klasycznej mechaniki...
     
  • ...niestety, w najmniejszych szczegółach
  • uproszczone bitwy w czasie rzeczywistym
  • nieco mało rozbudowana dyplomacja
     
  • Grafika:
    dobry
  • Dźwięk:
     dobry plus
  • Grywalność:
    dobra

86%

Maciej PiotrowskiOkiem starego zgREDa Barona
Maciej Piotrowski

„Godzinka i zmykam do pracy” – tak sobie powtarzałem siadając do pierwszej partyjki w Master of Orion: Conquer th Stars. I co? I tyle było z mojej pracy. Zamiast godzinki zrobiły się 3 „z okładem”, a ja zastanawiałem się gdzie właściwie mi ten czas wcięło. No bo przecież dopiero odkryłem jakąś połowę galaktyki i skolonizowałem 4 planety. Zdążyłem już co prawda nadepnąć na odcisk i kotopodobnej rasie Mrrshan i jaszczurom Sakkra, ale nie tak żeby doszło między nami do jakiegoś totalnego ludobójstwa. Ot, kilka mało znaczących starć pośród szybko postępującego rozwoju mojej cywilizacji. Co najlepsze, sytuacja w ciągu tych kilku godzin zmieniała się niezwykle dynamicznie – z najbardziej rozwiniętego technologicznie imperium w kilka chwil wylądowałem na szarym końcu stawki, nie wiedząc nawet kiedy pozostali zdołali wyprzedzić mnie w badaniach. Ale nawet widmo rychłej porażki (i to na średnim poziomie trudności) nie zniechęciło mnie do dalszej zabawy. Tak działa magia tego tytułu i syndrom jeszcze jednej tury. Niesamowite, ale wręcz poczułem się jakbym znowu miał te 18 lat i wypiekami na twarzy zagrywał się pierwowzór. Nowy Master of Orion ma wszystkie atuty w ręku by stać się nową legendą. I temu gorąco kibicuje. Moja ocena: 4,6/5

Budowanie statków w wersji pikselowej

Budowanie statków w wersji pikselowej (do włączenia w opcjach gry) to klimatyczny dodatek, który docenią zapewne najwierniejsi fani Master of Orio

Komentarze

8
Zaloguj się, aby skomentować
avatar
Komentowanie dostępne jest tylko dla zarejestrowanych użytkowników serwisu.
  • avatar
    KENJI512
    1
    "Na tę chwilę, podobnie jak wspomniany XCOM, jest on podręcznikowym przykładem na to, jak puścić prąd przez sędziwego stwora, żeby raz jeszcze fiknął nogami, a przy tym ani na jotę nie zmienił swojego charakteru."

    Autorze - nowy XCOM to świetna gra i wspaniale mi się w nią grało, ale jako iż miałem styczność ze starym XCOM-em, brzmi to trochę jak reklama - klimat ten sam, ale rozgrywka o wiele inna, bardziej skomplikowana w starym, to co jest teraz jest uproszczone (moim zdaniem na plus, bo gry mają służyć rozrywce), no ale... :)

    A co do Master of Orion, grałem w III część w dawnych czasach i czekam, aż ta wyjdzie z niecierpliwością, zobaczymy co twórcy dla nas przygotowali ;)
    • avatar
      Fenarid
      0
      Pozwolę sobie nie zgodzić się z autorem. Gra poza grafiką jest pod każdym względem gorsza od MOO1, a i do stylistyki można się przyczepić bo gra wygląda jak gra robiona dla 8 lataka. Chyba, że taka jest grupa docelowa. Bo w takim przypadku pogratulował bym WG, że zrobili 4X dla dzieciaczków (serio).

      Natomiast jako fan MOO1 i MOO2 dla mnie ta gra to niemal herezja, na pewno nie spełni oczekiwań większości weteranów 4X. Takim osobą radzę śledzić Stellaris które już niedługo będzie miało premierę (9 Maja).
      • avatar
        seff1
        0
        Ciezko mi sie bylo przebic przez te recenzje. Pomijajac infantylnosc, autor stwierdza, ze jest sztampowo, wiec nie bedzie rozwodzil sie nad tym, o co w grze chodzi, tym samym czyniac recenzje malo interesujaca dla tych ktorzy w stare MOO nie grali. Z drugiej strony wyszukac roznice w stosunku do starego MOO jest w tej recenzji naprawde trudno, wiec dla "weteranow" jest ona rowniez malo przydatna. Do kogo autor ja adresowal?

        Witaj!

        Niedługo wyłaczymy stare logowanie.
        Logowanie będzie możliwe tylko przez 1Login.

        Połącz konto już teraz.

        Zaloguj przez 1Login